Εντός των επόμενων ημερών και εβδομάδων θα εκτυλιχθεί όπως φαίνεται η τελευταία φάση του δράματος της Συμφωνίας των Πρεσπών. Η δημόσια εξαγγελία του Α. Τσίπρα χθες ότι σε περίπτωση απόσυρσης της στήριξης της κυβέρνησης από τον Π. Καμμένο θα ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης, δείχνει ότι πιθανότατα έχει εξασφαλιστεί εκ των προτέρων η στήριξη της κυβέρνησης και της Συμφωνίας των Πρεσπών από πρόσθετους βουλευτές, ανεξαρτήτως των διαθέσεων του Π. Καμμένου. Πρόκειται, κατά τις δημοσιογραφικές πληροφορίες, από ένα συνονθύλευμα 6-7 βουλευτών ποικίλων προελεύσεων (ΑΝΕΛ, Ποτάμι, Ένωση Κεντρώων) και ποικίλων κινήτρων.
Δεν θα ασχοληθούμε εδώ με την ουσία της συμφωνίας (έχουμε εξηγήσει τους λόγους της αντίθεσής μας εδώ) ούτε με τις δίκαιες αντιδράσεις (βλ. εδώ). Θα εστιάσουμε στις απομένουσες δυνατότητες αποτροπής, έστω και την τελευταία στιγμή μιας μεγάλης ήττας με μακροπρόθεσμες συνέπειες για τον Ελληνισμό.
Δυστυχώς οι δυνατότητες αυτές δεν περιλαμβάνουν τον Π. Καμμένο. Είχε την ευκαιρία να αποτρέψει την υπογραφή της Συμφωνίας των Πρεσπών, υπερψηφίζοντας την πρόταση μομφής που έκανε η ΝΔ τον Ιούνιο. Δεν το έπραξε, βασίζοντας τις ελπίδες του στη μη κύρωση της Συμφωνίας από πλευράς Σκοπίων, είτε στο κοινοβούλιο είτε στο δημοψήφισμα. Η εκτίμησή του αποδείχθηκε εσφαλμένη: η συμφωνία εγκρίθηκε τόσο από το κοινοβούλιο όσο και από το δημοψήφισμα στα Σκόπια, και οσονούπω, μετά και τη συνταγματική αναθεώρηση, επιστρέφει για κύρωση στη Βουλή των Ελλήνων. Εκεί πλέον ο κ. Καμμένος δεν έχει τη δυνατότητα να εμποδίσει την κύρωσή της. Εκτός των άλλων δεν φαίνεται να ελέγχει τους βουλευτές του, μερικοί από τους οποίους εμφανίζονταν ως γκουρού του πατριωτισμού, αλλά τα… μέζεά τους αποδεικνύονται ελλιποβαρή την κρίσιμη στιγμή.
Τι δυνατότητες απομένουν για να αποτραπεί η εθνική ήττα;
Κατ’ αρχήν απομένει να αποδειχθεί στην πράξη σε ποιο στρατόπεδο τάσσεται κάθε βουλευτής. Η ψηφοφορία επί της Συμφωνίας των Πρεσπών δεν είναι μια μεταμεσονύκτια τροπολογία για να καλυφθεί κάποιο ρουσφετάκι. Είναι ψηφοφορία για θέμα τεράστιας εθνικής σημασίας, όπου κάθε βουλευτής θα αναλάβει την ευθύνη του απέναντι στην ιστορία. Η κατακραυγή θα είναι τεράστια, και κάθε βουλευτής καλά θα κάνει να ξανασκεφτεί αν το όποιο αντάλλαγμα αξίζει το στίγμα που θα φέρει εφ’ όρου ζωής.
Ελπίζοντας ότι οι βουλευτές θα ακούσουν τη συνείδησή τους, ας προσπαθήσουμε να την ενισχύσουμε καταρρίπτοντας τους ισχυρισμούς του Α. Τσίπρα ότι η Ελλάδα θα υποστεί αφόρητη διεθνή κατακραυγή αν η Βουλή δεν κυρώσει τη συμφωνία. Η κινδυνολογία δεν πείθει κανέναν. Προφανώς θα υπάρξει δυσαρέσκεια, αλλά θα είναι διαχειρίσιμη. Η Βουλή των Ελλήνων έχει αρνηθεί δύο φορές στο παρελθόν να κυρώσει συμφωνίες για την τύχη της Μακεδονίας (αναλυτικά εδώ), σε εποχές που η Ελλάδα ήταν λιγότερο ισχυρή, χωρίς τις σημερινές γεωπολιτικές συμμαχίες και εκτεθειμένη σε μεγαλύτερους κινδύνους. Αν η Ελλάδα του 1925 μπόρεσε να απορρίψει τα υπογεγραμμένα Πρωτόκολλα Πολίτη – Καλφώφ, πολύ περισσότερο μπορεί η Ελλάδα του 2019 να απορρίψει την υπογεγραμμένη Συμφωνία των Πρεσπών.
Αν πάλι η Κίρκη της εξουσίας έχει διαβρώσει όσους βουλευτές χρειάζεται, απομένει ως τελευταίο καταφύγιο ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Ο κ. Παυλόπουλος μπαίνει πια στον τελευταίο χρόνο της προεδρικής θητείας του. Συνηθίζει να μιλάει με στόμφο για τα εθνικά μας δίκαια και την προστασία τους. Αλλά ίσως έχει καταλάβει ότι δεν πείθει ιδιαίτερα το λαό, που συγκρίνει τα λόγια με τις πράξεις και τα βρίσκει αναντίστοιχα. Έχει μπροστά του μια ιστορική συγκυρία, από αυτές που λίγοι πολιτικοί αξιώνονται στην καριέρα τους. Γνωρίζει ότι η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού είναι αντίθετη με τη Συμφωνία των Πρεσπών. Και είναι ίσως ο μόνος που μπορεί πια να αποτρέψει την κύρωσή της. Αναρωτηθείτε κύριε Πρόεδρε: Πώς θέλετε να σας γράψει η Ιστορία;
