Μια άλλη άποψη για τα AAV-7 : Γιατί όχι; Ἢ μήπως, όχι;

γράφει ο Αχέρων Στυμφάλιος

AAV-7 : Γιατί όχι;
Ἢ μήπως,όχι;

Με αφορμή την εκ νέου απασχόληση της αμυντικής κοινότητος με το θέμα,κάποια επί τροχάδην ιστορική αναδρομή,κάποιες παρατηρήσεις,κάποια ερωτήματα,και μία κριτική προσέγγιση στην θεωρία της «προενισχύσεως».

Ολίγη Ἱστορία.
Είναι γνωστό ότι τα οχήματα αμφιβίας εφόδου,έχουν συνδεθεί με το Σώμα Πεζοναυτών των ΗΠΑ (USMC),και πρωτίστως την δράση αυτών στο Μέτωπο Ειρηνικού κατά τον Β΄ΠΠ.
Ποιός όμως ήταν ὁ λόγος,ἢ μάλλον οἱ λόγοι,που ώθησαν στην ανάπτυξη αυτής της κατηγορίας οχημάτων;
Ακόμη,γιατί ενώ εποποίησαν στον Ειρηνικό,ήταν απόντα κατά την την μεγαλύτερη αποβατική ενέργεια της Ἱστορίας,στην Νορμανδία;

Στον Ειρηνικό,ἡ μορφολογία των ακτών είναι πολλές φορές απαγορευτική για προσέγγιση αποβατικών ακάτων,λόγω της παρουσίας κοραλλιογενών υφάλων ἢ και φραγμάτων,στα οποία οἱ Α/ΒΑΚ παγιδεύτηκαν σε πολλές περιπτώσεις,με την Ταράουα να είναι ἡ πρώτη μεγάλη αποβατική επιχείρηση όπου το φαινόμενο παρουσιάστηκε σε μεγάλη έκταση.

Στο ανωτέρω στιγμιότυπο,βλέπουμε ακριβώς μία τέτοια περίπτωση,που μπορεί να παρουσιαστεί σε οποιαδήποτε ακτή δέν προσφέρει επαρκές βάθος για προσέγγιση Α/ΒΑΚ,αλλά στον Ειρηνικό τα πράγματα ήταν ακόμη πιό δύσκολα.
Είναι κατανοητό,ότι μία τέτοια επιπλοκή,είναι το τελευταίο που θα «έλλειπε» από μία αποβατική δύναμη.
Έχοντας όμως από μακρού εκτιμήσει ότι ὁ Ειρηνικός θα αποτελούσε πεδίο αναμετρήσεως,οἱ ΗΠΑ είχαν προνοήσει να αναπτύξουν αμφίβια οχήματα ακριβώς για να αντιμετωπιστεί το συγκεκριμένο πρόβλημα : τα “LVT” (Landing Tracked Vehicles), αποβατικά ερπυστριοφόρα οχήματα που έγιναν γνωστά και ὠς AMTRAC(AMphibious TRACtors).
Αυτά,υπερβαίνοντας τους υφάλους με τις ερπύστριες,μπορούσαν όχι μόνο να μεταφέρουν μέχρι την ακτή προσωπικό,αλλά και εφόδια,στο ίδιο βάθος από την ακτή όπου βρισκόταν και το πεζικό/πεζοναύτες,απλοποιώντας στον μέγιστο βαθμό την όλη διαδικασία.
Βαθμιαία,αλλά μετά τον Β΄ΠΠ,αναπτύχθηκαν και τροχοφόρα οχήματα για την μεταφορά εφοδίων,όπως τα γιγαντιαία LeTurnau,

ενώ κάποιες χώρες αρκέστηκαν σε εκδόσεις αμφιβίων τροχοφόρων ἢ ερπυστριοφόρων ΤΟΜΠ για τις δικές τους δυνάμεις αποβάσεως,όπως ἡ τότε ΕΣΣΔ.

Από την στιγμή που υπήρχαν τα LVT,αρχικώς αθωράκιστα,απέκτησαν και θωράκιση,αλλά και οπλισμό ικανό να αντιμετωπίσει τα μικρά ιαπωνικά άρματα,είτε ακόμα και οβιδοβόλα για την υποστήριξη του μαχομένου πεζικού.

Στην πορεία,ἡ κατηγορία αυτή οχημάτων,εξελίχθηκε,ώστε να αποδώσει την σειρά LVTP-5,που λέγεται ότι προτάθηκε κάποια στιγμή και στην Ἑλλάδα,χωρίς βεβαίως να υπάρξει συνέχεια.

Είναι τελικά το AAV/7 αυτό που λείπει από τους Ἓλληνες Πεζοναύτες;

Κάποια στιγμή,μετά το 1974 και την αποχώρηση της Ἑλλάδος από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ,άρχισαν κάποιες «προσεγγίσεις» με κοινές ελληνοαμερικανικές στρατιωτικές ασκήσεις,επί ἑλληνικού εδάφους,και το 1978 το LVTP-7,τότε ἡ πλέον πρόσφατη γενεά οχημάτων αμφιβίας εφόδου,εμφανίστηκε στον ἑλληνικό χώρο.
Καθώς τότε ακόμη ήταν πολύ νωπό το 1974,και το κλίμα σαφώς όχι ευνοϊκό προς τις ΗΠΑ,δηλώθηκε εκ μέρους της κυβερνήσεως ότι σκοπός της κοινής ασκήσεως ήταν να γίνει επαφή με αμερικανικό υλικό,το οποίο ἡ Χώρα σκόπευε να αποκτήσει.
Αυτή ἡ δήλωση,έγινε μόνιμη επωδός κάθε ἑλληνοαμερικανικής ασκήσεως μέχρι την κυβερνητική μεταβολή του 1981.
Ασχέτως αντιαμερικανικού κλίματος,όμως,δημιουργήθηκε τότε σε κάποιους όπως ὁ υπογράφων,που είχε δεί πρώτη φορά LVTP-7 σε δελτίο ειδήσεων το καλοκαίρι του 1976,από πλάνα ασκήσεως του συμφώνου ANZUS (Australia-New Zealand-United States),ἡ προσδοκία ότι επίκειται απόκτηση του τύπου.
Ἡ προσδοκία εκείνη,έγινε με τα χρόνια κάτι σάν εορταστικό έθιμο,που καταλήγει πάντα στο «και του χρόνου,με υγεία.»

Πρίν έλθουμε τώρα «στο ψητό»,μάλλον πρέπει να παραδεχθούμε ότι …δέν υπάρχει ψητό!
Αλλά μόνο τσίκνα.
Γιατί;
Επειδή προφανώς,και ασχέτως καταλληλότητος ἢ μή,το AAV-7,που θα επιχειρήσουμε να θίξουμε παρακάτω,δέν θα έχει αντικείμενο στο ἑλληνικό δόγμα αμφιβίων επιχειρήσεων,όσο αυτό περιορίζεται ἢ και ακυρώνεται από το δόγμα ἢ απλώς στερεότυπο που μονότονα επαναλαμβάνεται ὠς

Προενίσχυση Νήσου
(Και άλλες αμπρακατάμπρες)

Κατ΄αρχήν,ἡ προενίσχυση νήσου,είναι κατάργηση της έννοιας της Εφεδρείας Αρχιστρατήγου,που θεωρήθηκε την δεκαετία του 1970 ἢ λίγο πρίν ότι είναι ἡ Δυνάμεις Πεζοναυτών.
Διότι απλούστατα,όταν έχεις έξη κύριες ακριτικές νήσους,εκείνες δηλαδή που είναι και έδρες ΑΔΤΕ,με το που θα δεσμεύσεις κάποια εφεδρεία σε μία νήσο,αυτομάτως την αποστερείς από τις άλλες.
Ἢ,κατατέμνοντας την εφεδρεία,καταφέρνεις να την ακυρώσεις.
Διότι ὁ εχθρός μπορεί ευκολότατα να επικεντρωθεί σε οποιαδήποτε από τις υπόλοιπες νήσους,έχει και τις δυνάμεις,και τα μέσα,και το γεωγραφικό πλεονέκτημα,που όλα μαζί,του δίνουν ευχέρεια αναπροσαρμογής και ανακατευθύνσεως σε συντομότατο χρόνο, που εμείς δέν απλώς δέν μπορούμε να κάνουμε.
Και τα ανωτέρω,ισχύουν ασχέτως της υπάρξεως των AAV-7 στην διάθεση μας.
Όμως,εάν περιοριζόμαστε στην προενίσχυση,τα AAV-7 περιττεύουν.
Εάν πάλι,προσανατολιζόμαστε να αξιοποιήσουμε τα οχήματα αμφιβίας εφόδου για ανακατάληψη νήσου,τότε το πράγμα πάει σε άλλες «πίστες».
Διαχρονική αρχή γενικώς παραμένει,ότι προτιμότερο το προλαμβάνειν,από το θεραπεύειν,ιδίως όταν μιλάμε για οικονομία δυνάμεων.
Μένει ἡ αξιοποίηση των οχημάτων αμφιβίας εφόδου,για τον σκοπό που τα ανέπτυξαν οἱ Αμερικανοί,ἂν και πλέον φαίνεται ότι αναθεωρούν : την επιθετική χρήση,με απλά λόγια,την προβολή ισχύος από την θάλασσα στην ξηρά.
Και εδώ τώρα ερχόμαστε να προσγειωθούμε στην περιβόητη «ἑλληνική πραγματικότητα»,και ὠς τέτοια δέν νοείται ὁ νεοελληνικός τρόπος προσλήψεως της πραγματικότητος,αλλά το τί ισχύει στην πραγματικότητα.
Έχουμε τα «περιφερειακά» ζητούμενα,για να αξιοποιήσουμε τα AAV-7;
Προβλέπεται,έστω,ἡ ταυτόχρονη απόκτηση αυτών,και μάλιστα εκ παραλλήλου με μία σοβαρή προικοδότηση του οπλοστασίου των ΕΕΔ γενικώς;
Οπότε,γεννάται το ερώτημα :

Είναι τα AAV-7 επιβιώσιμα έναντι της κύριας απειλής;

Πρίν όμως απαντήσουμε σε αυτό,ἂς θέσουμε το ερώτημα γιατί ὁ εχθρός υλοποιεί ήδη την απόκτηση αντίστοιχων οχημάτων;
Προσωπική εκτίμηση,τα θέλει για να μας κρατάει «στην τσίλια»,παίζοντας με τα νεύρα μας,και αποσκοπώντας στην κόπωση μας.
Δέν είναι για τους απέναντι δύσκολο να μεταφέρουν τα “zaha” οδικώς κατά μήκος όλης της ανατολικής ακτής του Αιγαίου,«έτσι για πλάκα».
Μέχρι που κάποια μέρα ἢ νύχτα,ἡ πλάκα πάψει να είναι πλάκα.
Ἂς σημειωθεί πάντως,ότι το “zaha” είναι μέρος ευρύτερης οικογενείας οχημάτων,που περιλαμβάνει και ελαφρύ άρμα,που ήδη εξάγεται στην Ινδονησία,και ούτως ἢ άλλως
στην γείτονα χώρα,κάποια πράγματα που αφορούν την επενδυτική πολιτική στην αμυντική βιομηχανία, δέν έχουν την ίδια εξήγηση με τα συμβαίνοντα σε άλλες χώρες.

Πόση προστασία προσφέρουν όμως τα AAV-7 στους μεταφερόμενους;
Σαφώς περισσότερη από όση ένα αθωράκιστο «παπάκι».
Το ερώτημα όμως που πρέπει να απαντηθεί,είναι μάλλον άλλο,και συγκεκριμένα,έναντι ποίου κόστους,οικονομικού αλλά και επιχειρησιακού;
Εδώ το πράγμα γίνεται πιό σύνθετο.
Θεμελιωδώς,τα οχήματα αμφιβίας εφόδου δέν πρέπει να αντιμετωπίζονται όπως τα άρματα,αλλά ούτε κἂν τα ΤΟΜΠ/ΤΟΜΑ.
Απλώς δέν γίνεται ένα αμφίβιο όχημα να έχει την προστασία ενός βαρέως θωρακισμένου οχήματος,αλλά και αντιστρόφως,βαρειά θωρακισμένο όχημα δέν επιπλέει.
Ἡ προστασία απέναντι σε ελαφρά όπλα πεζικού,είναι δυνατή με Οχήματα Αμφιβίας Εφόδου,ΟΕΑ,αλλά μέχρι εκεί.
Υπάρχει πληθώρα όπλων,που δέν είναι ελαφρά όπλα πεζικού,αλλά ούτε και βαρέα ἢ πολύ ακριβά,από κατευθυνόμενα ἢ και απλά βομβιδοφόρα βληματα όλμων και πυροβολικού,μέχρι ντρόουνς αυτοκτονίας,το ρεπερτόριο είναι πλουσιότατο.
Και τα AAV-7,με 7-8 κόμβους την ώρα,θα χρειαστούν επιεικώς μία ώρα για να προσαιγιαλωθούν,εκτιθέμενα στο εχθρικό πύρ,είτε θα πρέπει ἡ αρμάδα να εκτεθεί ἡ ίδια πολύ περισσότερο,πλησιάζοντας εντός βεληνεκούς των περισσότερων εχθρικών όπλων.
Ἡ καλύτερη προστασία για Οχήματα Αμφιβίας Εφόδου ΟΑΕ είναι το αποτελεσματικό φίλιο πύρ, και όλες οἱ προϋποθέσεις που θεωρούνται αναγκαίες για ανάληψη αποβατικού εγχειρήματος,τουλάχιστον όταν ὁ αντίπαλος δέν έχει πάει για ύπνο : αεροναυτική υπεροχή,βασικά στον χώρο του εγχειρήματος απαιτείται αεροναυτική κυριαρχία,διάθεση των απαραίτητων μέσων για την ταχύτερη και ασφαλέστερη δυνατή μεταφορά της αποβατικής δυνάμεως,αλλά και ἡ δυνατότητα παρατεταμένης υποστηρίξεως,και χωρίς διακυβεύματα σε άλλα μέτωπα,να μήν το ξεχνάμε αυτό.

Οπότε, μήπως πρέπει πρώτα να προηγηθεί άλλη συζήτηση,πρίν πούμε
«Kαι AAV-7,γιατί όχι;»
Ἢ
«AAV-7,ευχαρίστως ναί,αλλά όχι.»