Κατά καιρούς έχουμε μιλήσει για την ανάγκη υψηλότερης κατάρτισης στους Έλληνες υπαξιωματικούς. Καθώς ο Ελληνικός Στρατός έχει μετατραπεί σε υβριδική δύναμη, όπου οι κληρωτοί και οι έφεδροι θα κάνουν καθαρά βοηθητικά καθήκοντα, είναι σημαντική η εκπαίδευση των υπαξιωματικών να φτάνει και να ξεπερνά διεθνή στάνταρ καθώς θα φέρουν το βάρος του αγώνα ταυτόχρονα με την εποπτεία πολιτών-στρατιωτών. Κανείς δεν αρνείται την ικανότητα τους στον χειρισμό εξειδικευμένων οπλικών συστημάτων όπως άρματα μάχης, ή την διοίκηση ειδικών διμοιριών και ομάδων όπως τακτικών συνεργείων.
Εκεί που ανησυχούμε είναι στην διοίκηση μάζας εφέδρων καθώς ο υποεπανδρωμένος ΕΣ δεν επιτρέπει την εκπαίδευση με πλήρεις ομάδες και διμοιρίες. Επιπλέον δεν υπάρχει πολεμική εμπειρία από τα νέα ήδη πολέμου όπως αυτά εμφανίστηκαν στα μέτωπα της Ουκρανίας και της Συρίας.
Ο Πληροφοριακός και Υβριδικός πόλεμος, σε έντονο αστικό περιβάλλον, υπο την συνεχή παρακολούθηση μέρα και νύχτα μη επανδρωμένων αεροσκαφών, είναι ένα τρομερά δύσκολο περιβάλλον. Σε αυτό μαχόμενοι Αμερικανοί και Ρώσοι έχουν τεράστιες δυσκολίες να ανταπεξέλθουν, να αναπτύξουν νέα δόγματα και λύσεις, και να υπερβούν αυτές. Ισραηλινοί, Γάλλοι και Βρετανοί παρακολουθούν από κοντά με συμβούλους, ειδικά από τον τομέα των ειδικών επιχειρήσεων καθώς οι τελευταίοι είναι πιο ευέλικτοι νοητικά να κατανοήσουν τις εξελίξεις. Αυτόν τον καιρό επίσης παρακολουθούμε την εισβολή των Τούρκων και των συμμάχων τους στην δυτική Συρία, όπου βλέπουμε σε χρήση το επαγγελματικό προσωπικό μονάδων ορεινών καταδρομών και τεθωρακισμένων, σε συνεργασία με άτακτα τμήματα μιλίσια, υπο την τεχνολογική στέγη της Τουρκικής πολεμικής βιομηχανία με ΜΕΑ να παρέχουν 24/7 αναγνώριση, κατάδειξη και κρούση.
Τα τελευταία χρόνια έχουμε τονίσει την ανάγκη δημιουργίας ενός κέντρου εφαρμογής και εξέλιξης τακτικών από μονάδες ελιγμού του ΕΣ, διπλής ενέργειας, στα πρότυπα των Αμερικανών και των Ισραηλινών. Με ευχαρίστηση παρακολουθήσαμε την ανάγκη αυτή να περνά και στις απλές μονάδες πεζικού, λόγω των προαναφερόμενων αναγκών υβριδικού και πληροφοριακού πολέμου, σε μια δημοσίευση στο Warontherocks την οποία και αναμεταδίδουμε.
Η λύση που προτείνουν οι αρθρογράφοι για την κατακόρυφη άνοδο του επιπέδου των υπαξιωματικών τους, δεν έχει το κόστος, ούτε τις ανάγκες σε έκταση, ενός κέντρου διπλής ενέργειας, μονάδων ελιγμού.
Πιστεύουμε ότι είναι μια εφικτή λύση, η οποία τροποποιημένη στις ανάγκες του Ελληνικού Στρατού (πχ αντικαθιστώντας το κομμάτι ζούγκλας με κομμάτι αμφίβιου αγώνα) θα βάλει πολύ κόσμο στην νοοτροπία υβριδικού-πληροφοριακού πολέμου, ενώ ταυτόχρονα θα δώσει τρομερή εμπειρία στην διοίκηση μικρών μονάδων.
Καλό θα είναι να ζητηθεί τμήμα βετεράνων από τις ΗΠΑ για την αρχική εκπαίδευση των ίδιων των Ελλήνων εκπαιδευτών, που θα προέρχονται από τις Ειδικές Δυνάμεις και τις Δυνάμεις Ειδικών Επιχειρήσεων του ΕΣ. Ταυτόχρονα θα πρέπει να δούμε την εκπαίδευση που κάνουν και άλλοι σύμμαχοί μας στο θέμα στελέχωσης και αξιοποίησης υπαξιωματικών. Για παράδειγμα το Ισραήλ έχει ειδικό τμήμα παραγωγής δεκανέων και λοχιών, ενώ το κέντρο αστικού αγώνα τους είναι εξαιρετικό. Αντίστοιχα τμήματα έχει ο Βρετανικός Στρατός ο οποίος αυτή τη στιγμή τρέχει τουλάχιστον δύο σχολεία παραγωγής δεκανέων.
Η έναρξη λειτουργίας ενός κέντρου εξέλιξης ηγετών μικτών μονάδων, η εκπαίδευση στην εγγύς μάχη και η εμβάθυνση στο νέο είδος πολέμου με μικτά στρατιωτικά-πολιτικά τμήματα, μη επανδρωμένα αεροσκάφη, διαδίκτυο και προπαγάνδα, θα δώσει μεγάλη ώθηση σε ένα κομμάτι του ΕΣ που αν και είναι το σπουδαιότερο, παραμένει παραμελημένο.
Ακολουθεί το άρθρο:
ΟΤΑΝ Η ΑΦΟΒΙΑ ΔΕΝ ΑΡΚΕΙ: Η ΗΘΙΚΗ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΕΠΙΤΑΓΗ…
Πριν απο 80 χρόνια, το γερμανικό blitzkrieg κατέλαβε την Ευρώπη σαν καταιγίδα. Συχνά μιλάμε για τα άρματα μάχης και την Luftwaffe, αλλά η επίθεση στη Γαλλία δεν θα είχε επιτύχει ποτέ εάν δεν ήταν το “αξιοσημείωτης απόδοσης γερμανικού πεζικό”. Ναι, ήταν οι καλύτερες μικρές μονάδες στον κόσμο, που έθεσαν τις συνθήκες για το γερμανικό blitzkrieg στο Σεντάν επιτρέποντας στη Γερμανία να καταλάβει σχεδόν ολόκληρη τη Δυτική Ευρώπη μέσα σε ένα μήνα. Όταν ο Γερμανικός Στρατός σταμάτησε στον ποταμό Μεύση στο Σεντάν, αυτές οι μικρές μονάδες, με επικεφαλής προσεκτικά επιλεγμένους και εκπαιδευμένους λοχίες, διέσχισαν το ποτάμι μέσω μικρών σκαφών και κατέστρεψαν γρήγορα δεκάδες οχυρωμένες θέσεις, που κρατούσαν στην θέση του το γαλλικό αμυντικό σύστημα. Η ταχύτητα με την οποία οι “stormtroopers” εγγύς μάχης της Wehrmacht κατέστρεψαν τις θέσεις αυτές, επέτρεψε στις δυνάμεις τους να περάσουν τον Meuse και να συνεχίσουν την επίθεσή τους προς στη Μάγχη ταχύτερα από ό,τι οι Γάλλοι μπορούσαν να απαντήσουν.
Τέσσερα χρόνια μετά στην επιχείρηση Overlord, χιλιάδες πεζικάριοι, αμερικανοί και σύμμαχοι διέσχισαν την Μάγχη με αποστολή να καταστρέψουν τον γερμανικό στρατό. Οι γερμανοί πεζικάριοι, πρώτα στις παραλίες απόβασης της Νορμανδίας και αργότερα στο bocage, οχυρώθηκαν και αποφάσισαν να σταματήσουν τη συμμαχική επίθεση. Οι περισσότεροι απο εσάς είστε εξοικειωμένοι με την ταινία Saving Private Ryan και αυτό που συνέβη στον Alpha Company του 116ου Συντάγματος στον τομέα Dog Green της παραλίας Όμαχα. Ενώ είναι σίγουρα τραγικό, αυτό που συνέβη σε 39.000 πεζικάριους μέσα σε έξι εβδομάδες μετά την D-Day, καθώς προσπάθησαν να ξεφύγουν από το bocage ήταν πολύ χειρότερο. Οι απώλειες για πολλές μονάδες πεζικού των ΗΠΑ υπερέβησαν το 100 τοις εκατό. Οι πεζικάριοι που ήταν αρκετά τυχεροί να επιβιώσουν από τη βάρβαρη, εγγύς μάχη πήραν σκληρά μαθήματα και προσαρμόστηκαν. Ταυτόχρονα δίδαξαν χιλιάδες αντικαταστάτες απωλειών σε καλύτερους τρόπους για να πολεμήσουν, συμπεριλαμβανομένων πιο αποτελεσματικών τρόπων στην χρησιμοποίηση συνδυασμένων όπλων. Αυτές οι προσπάθειες επέτρεψαν τελικά την καταστροφή των γερμανικών μονάδων πεζικού στο bocage. Με ίδιο τρόπο με την έφοδο μέχρι τη Δουνκέρκη των γερμανών το 1940, οι θαρραλέες ενέργειες -και οι τεράστιες απώλειες- των αμερικανικών μονάδων πεζικού των ΗΠΑ, ήταν αυτό που επέτρεψε την έφοδο του Patton προς στο Βερολίνο.
Η ίδια πραγματικότητα ίσχυε στις προσπάθειες των ΗΠΑ να καταστρέψουν τον ιαπωνικό στρατό στον Ειρηνικό. Και στις δύο εκστρατείες, οι μονάδες πεζικού υπέστησαν το 70% των απωλειών του έθνους. Και οι ηγέτες αυτών των μονάδων εγγύς μάχης, σε μέρη με ονόματα όπως Γκουανταλκανάλ, Ταράβα και Ίβο Τζίμα έμαθαν πώς να πολεμούν, με τον πιο δαπανηρό τρόπο – μέσω αίματος. Τελικά, το κόστος αυτής της μεθόδου εκπαίδευσης και χρήσης μικρών μονάδων πεζικού αυξήθηκε πάρα πολύ για τους υπεύθυνους στρατηγικών αποφάσεων. Μετά την απώλεια περισσότερων από 12.000 νεκρών και 55.000 τραυματιών στη μάχη για την Οκινάουα, ο Πρόεδρος Χάρι Τρούμαν αποφάσισε να χρησιμοποιήσει ατομικά όπλα σε μια προσπάθεια να αναγκάσει την Ιαπωνία στην παράδοση, αντί να χάσει δεκάδες χιλιάδες Αμερικανούς πεζικάριους σε εγγύς επίθεση στην χώρα.
Τα πυρηνικά είχαν το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα και ο Β Παγκόσμιος Πόλεμος τέλειωσε λίγο μετά τις εκρήξεις στο Ναγκασάκι και τη Χιροσίμα. Από τότε, τα πυρηνικά όπλα εμπόδισαν την εκδήλωση οτιδήποτε που θύμισε τους πολέμους μεγάλης ισχύος που γνώρισε ο κόσμος κατά το πρώτο μισό του 20ού αιώνα. Δεν εμπόδισαν άλλους πολέμους, όπως γνωρίζουν οι αμερικανοί πεζικάριοι πιο οδυνηρά από τους περισσότερους. Ωστόσο, όσον αφορά την ιεράρχηση και την κατάρτση των πόρων του Πενταγώνου, αυτοί οι πεζικάριοι είναι σταθερά στο τέλος της λίστας με τις προτεραιότητες. Ήρθε η ώρα γι ‘αυτή τη τραγική πραγματικότητα να αλλάξει, όχι μόνο επειδή η National Defense Strategy του 2018 διατάσσει την αύξηση «των δυνατοτήτων για την ενίσχυση της θνησιμότητας εγγύς μάχης σε σύνθετη τοπογραφία» αλλά επίσης, και κυρίως γιατί οι αντίπαλοι όλο και περισσότερο κατανοούν τις ΗΠΑ: αποστροφή προς θύματα και παράπλευρες απώλειες και έλλειψη συνεκτικής, επικεντρωμένης δέσμευσης σε διενέξεις διάρκειας που μετρούνται σε έτη και όχι σε μήνες ή ημέρες.
Η πραγματικότητα για τους πεζικάριους της Αμερικής σε έναν κόσμο με πυρηνικά όπλα
Από το 1945, οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής των ΗΠΑ στέλνουν το στρατιωτικό προσωπικό του έθνους σε μάχη κάθε δεκαετία, συμπεριλαμβανομένων των τελευταίων 17 ετών χωρίς διακοπή. Σε αυτές τις συγκρούσεις, οι πεζικάριοι είχαν περισσότερο από το 80% των θυμάτων. Αν ακούσετε στα ΜΜΕ ή στα social media ή οπουδήποτε αλλού, ότι ένας αμερικανός στρατιώτης έχει σκοτωθεί ή τραυματιστεί στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στη Συρία ή σε μια άγνωστη τοποθεσία, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα ότι αυτός ο αμερικανός να ήταν πεζοναύτης, στρατιώτης ή πεζικάριος ειδικών επιχειρήσεων. Και μέσα στην κοινότητα του πεζικού, οι πεζοναύτες είναι οι πιο πιθανοί να έχουν απώλειες.
Ωστόσο, σήμερα, μόνο το 19% των ενεργών 648 ομάδων τυφεκιοφόρων των πεζοναυτών ηγούνται από έναν κατάλληλα καταρτισμένο λοχία ομάδας που απαιτείται να έχουν. Όχι, αυτό δεν είναι τυπογραφικό λάθος. Μόνο το 19 τοις εκατό, από ό, τι θεωρητικά είναι οι πιο σημαντικές μονάδες στους Πεζοναύτες, είναι υπό την καθοδήγηση κάποιου με την απαιτούμενη κατάρτιση και εμπειρία. Αλλά ακόμα και όταν πληρείται αυτό το πρότυπο, δεν αρκεί. Έχει καταγραφεί πώς η σημερινή εκπαίδευση των Πεζοναυτών είναι ανεπαρκής και μη ρεαλιστική. Ενώ ο αμερικανικός στρατός έχει βρει τρόπους για να βάλει πιο έμπειρους στρατιώτες υπεύθυνους στις ομάδες πεζικού του, η ανάπτυξη ηγετών μικρών μονάδων είναι ανεπαρκής και οι ελλείψεις ρεαλιστικής κατάρτισης είναι επίσης συστηματικές, όπως τονίστηκε από τον Υπστγο Robert Brown, διοικητή του Maneuver Center for Excellence και τον Τχη John Spencer του Ινστιτούτου Σύγχρονου Πολέμου του West Point. Η Διοίκηση Ειδικών Επιχειρήσεων (SOCOM) φαίνεται να έχει καταλάβει πώς να ικανοποιήσει, τόσο την εμπειρία ηγεσίας μικρών μονάδων όσο και τις απαιτήσεις εκπαίδευσης. Αλλά αυτή η διοίκηση δεν έχει τον όγκο να ανταποκριθεί μόνη της στις διαταγές της αμερικανικής πολιτικής.
Το μεγαλύτερο μέρος του κόστους που θα έλυνε αυτά τα προβλήματα είναι απλή στρογγυλοποίηση σφαλμάτων στον προϋπολογισμό για την άμυνα. Γιατί λοιπόν τα προβλήματα αυτά παραμένουν; Απλώς και μόνο επειδή οι απλές λύσεις για την επίλυσή τους αντιμετωπίζονται συστηματικά με αντίσταση. Και αυτή η αντίσταση προέρχεται είτε από παραπλανητικές προτεραιότητες είτε από ανακριβείς ισχυρισμούς ανεπαρκούς χρηματοδότησης.
Πού πηγαίνουν τα χρήματα; Ο ετήσιος προϋπολογισμός άμυνας ανέρχεται σε περίπου 600 δισεκατομμύρια δολάρια, χωρίς να συμπεριλαμβάνεται η χρηματοδότηση για πράξεις έκτακτης ανάγκης στο εξωτερικό. Ειδικά για τους Πεζοναύτες, η υπηρεσία ξοδεύει $ 130 εώς $ 150 εκατομμύρια σε κάθε F-35B και F-35C, με σχέδιο να αγοράσει περισσότερα από 400 μαχητικά. Αυτά τα αεροσκάφη κοστίζουν από $ 40.000 έως $ 50.000 ανά ώρα λειτουργίας και $ 11 εκατομμύρια για εκπαίδευση πιλότου. Συνολικά, τα κόστη αυτά, σύμφωνα με πρόσφατη ανάλυση αμυντικών δαπανών του Steven Kosiak που απεικονίζεται παρακάτω, είναι περίπου τριπλάσια ή περίπου 80 έως 100 εκατομμύρια δολάρια, περισσότερο ανά αεροσκάφος από τα F / A-18 και AV-8B που αντικαθιστούν. Επιπλέον, ο βασικός μισθός του πιλότου κυμαίνεται συνήθως από 5.000 έως 7.500 δολάρια το μήνα, χωρίς να συμπεριλαμβάνονται $ 125 έως $ 840 επιπλέον το μήνα αμοιβής ώς κίνητρο για καριέρα πιλότου και ετήσιο μπόνους πτήσης μέχρι $ 20.000. Σε σύγκριση, ένας λοχίας πεζικού, εάν η ομάδα έχει ένα, πληρώνεται γύρω στα 2.800 δολάρια το μήνα και τα χρήματα που επενδύονται στον εξοπλισμό και την εκπαίδευσή του είναι εκθετικά λιγότερα.
Δεν δείχνουμε τους αριθμούς αυτούς για να υποδείξουμε ότι είναι παράλογο το γεγονός της προμήθειας, κόστους λειτουργίας και κατάρτισης ενός πιλότου μαχητικών είναι υψηλότερο από εκείνη των μονάδων πεζικού. Καταλαβαίνουμε γιατί συμβαίνει αυτό. Αντίθετα, ελπίζουμε να προσελκύσουμε περισσότερους ανθρώπους να σκεφτούν τις συνέπειες της αντικατάστασης των σημερινών τακτικών μαχητικών μικρής εμβέλειας με αεροσκάφη που κοστίζουν τρεις φορές περισσότερο. Περαιτέρω, περισσότεροι άνθρωποι πρέπει να σκεφτούν τις συνέπειες αυτής της κίνησης σε ένα σχετικά σταθερό, αν όχι μειούμενο, προϋπολογισμό.
Κάπου πρέπει να βρεθούν τα χρήματα. Και, μέχρι σήμερα, η επάνδρωση, ο εξοπλισμός και η κατάρτιση (και η βέλτιστη υποστήριξη) των στρατιωτικών δυνάμεων του έθνους έχει φέρει το κύριο βάρος του κόστους. Η βουλευτής κ. Niki Tsongas, προιστάμενη στην υποεπιτροπή τακτικής αεροπορίας και χερσαίων δυνάμεων του House Armed Services, υπογράμμισε πρόσφατα τις ανησυχίες του σχετικά με αυτή τη χρηματοοικονομική ανισορροπία: “Ενώ το Σώμα Πεζοναυτών έχει ασφαλώς ανάγκη για αεροσκάφη πολλών τύπων, ο λόγος δαπανών για αεροσκάφη σε σύγκριση με τον χερσαίο εξοπλισμό είναι εντυπωσιακός.”
Ακόμη περισσότερο ανησυχητικό σχετικά με την εκθετική ανισότητα των δαπανών, είναι ότι ούτε το F-35B ούτε το F-35C μπορούν να προσφέρουν αεροπορική κυριαρχία, πόσο μάλλον αεροπορική υπεροχή, για τις εγγύς δυνάμεις μάχης της Αμερικής. Εξετάστε, για παράδειγμα, την συνδυασμένη επίθεση Πεζοναυτών, Στρατού και Ειδικών Επιχειρήσεων στην εγγύς μάχη στη Νατζάφ και τη Φαλούτζα το 2004. Εάν οι πεζικάριοι είχαν εντολή να εκτελέσουν σήμερα κάτι τέτοιο, με καλύτερα καταρτισμένους αντιπάλους, είναι εγγυημένο ότι θα έπρεπε να ασχοληθούν και με εχθρικά οπλισμένα ΜΕΑ ή όπως ο διοικητής της SOCOM πρόσφατα περιέγραψε ως το “πιο αποθαρρυντικό πρόβλημα” του το 2016. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον απειλής εάν, δύο, τέσσερα ή 20 F-35Bs ήταν στο σημείο για να υποστηρίξουν τους αμερικανούς στο έδαφος, δεν θα μπορούσαν να κάνουν τίποτα για αυτό το είδος απειλής. Ούτε θα ήταν σε θέση να παράσχουν επίμονη υποστήριξη, του είδους που ζητούν συνήθως οι πεζικάριοι. Πρόσφατα οι αεροπορικές δυνάμεις εγγύς αεροπορικής υποστήριξης χαρακτηρίστηκαν ως ο «βασιλιάς» του πεδίου της μάχης στο τέλος της εννιάμηνης μάχης της Μοσούλης. Δυστυχώς οι ηγέτες εγγύς μάχης θα πρέπει να καταλάβουν μόνοι τους, και τώρα ,το πώς θα αντιμετωπίσουν απειλές από οπλισμένα ΜΕΑ, ταυτόχρονα εντοπίζοντας, πλησιάζοντας και φονεύοντας χιλιάδες εχθρικούς μαχητές κρυμμένους σε οχυρωμένες θέσεις. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να πιστεύουμε ότι τα ποσοστά απωλειών τους θα είναι λιγότερα από το 80% όταν το κάνουν.
Τι είναι το καλύτερο για τις ΗΠΑ;
Η λύση για τον τρόπο καθορισμού του ανωτέρου προβλήματος επάνδρωσης του πεζικού, όπως συζητούν εδώ και χρόνια οι ανώτεροι ηγέτες στρατού και πεζοναυτών, έχει κεντρική σημασία για την επίτευξη του στόχου του αμερικανού Υπουργού Άμυνας Jim Mattis, “Close Combat Study”. Θέλουμε να επικεντρώσουμε σε μια ζωτική λύση: τη δημιουργία ενός εκπαιδευτικού κέντρου παγκόσμιας κλάσης, διακλαδικής εγγύς μάχης για να πιστοποιήσουμε εκείνους που έχουν το προνόμιο να οδηγήσουν το 0,02% του πληθυσμού που υπηρετεί στις μονάδες πεζικού.
Γιατί Διακλαδικό Κέντρο εκπαίδευσης ηγετών εγγύς μάχης;
Για να απαντήσετε σε αυτήν την ερώτηση, ας εξετάσουμε λίγο περισσότερο την Ιστορία. Κατά τη διάρκεια του Β ‘Παγκοσμίου Πολέμου και της Κορεατικής σύγκρουσης, ο λόγος απωλειών των αμερικανικών αεροπορικών δυνάμεων ήταν εξαιρετικά ευνοϊκός. Ο λόγος μεταξύ εχθρικής και φίλιας κατάρριψης έναντι της γερμανικής Luftwaffe ήταν 9 προς 1 και ενάντια στην Ιαπωνία, 13 προς 1. Στην Κορέα, εναντίον βορειοκορεατών και ρώσων πιλότων, το πλεονέκτημα ήταν επίσης 13 προς 1. Για ένα χρονικό διάστημα στο Βιετνάμ ωστόσο, ο λόγος μειώθηκε δυσάρεστα: το 1967 προσέγγισε την ισοτιμία.
Η ανταπόκριση απο την Πολεμική Αεροπορία και το Πολεμικό Ναυτικό ήταν άμεση και εξαιρετική. Και οι δύο υπηρεσίες άρχισαν να αποκαθιστούν παραδοσιακές αναλογίες με τη δημιουργία προηγμένων σχολών τακτικών μαχητικών, που έγιναν διάσημες από τον Tom Cruise: Top Gun για το Πολεμικό Ναυτικό και Red Flag gια την Πολεμική Αεροπορία. Τα αεροσκάφη αυτών των υπηρεσιών, τα οποία ενώθηκαν το 1978 με την MAWTS-1 των Πεζοναυτών ανέπτυξαν γρήγορα νέες τακτικές μάχης στον αέρα. Το σοκ και η ντροπή οδήγησαν επίσης στην ανάπτυξη μιας νέας σειράς αεροσκαφών: F-15, F-16 και F-18. Μετά το Βιετνάμ αυτά τα αεροσκάφη, στα χέρια Αμερικανών και Ισραηλινών πιλότων, έχουν επιτύχει απίστευτους δείκτες αναλογιών, πάνω από 200 προς 1.
Τα αποτελέσματα μιλάνε μόνα τους και είναι, από πολλές απόψεις, κοινή λογική: Εάν δώσετε εξαιρετικό εξοπλισμό σε προσεκτικά επιλεγμένους πιλότους και τους εκπαιδεύετε εξονυχιστικά τόσο επιμέρους όσο και σε μονάδες, κυριαρχούν στη μάχη και κάνουν τις μονάδες τους πιο επιτυχημένες. Πέρα από αυτό, οι υπηρεσίες ανέπτυξαν ένα μοντέλο για τη δημιουργία ανθρώπινου δυναμικού για τους πιλότους ώστε να απορροφήσουν και να διατηρήσουν αυτή τη μακρά, αλλά κρίσιμη εκπαίδευση. Επίσης, δημιούργησαν ομάδες στο Πεντάγωνο με ανώτατους αξιωματικούς με αποστολή την διαρκή μάχη για περισσότερη χρηματοδότηση. Τραγικά όμως, αυτή ήταν και παραμένει η ακριβώς αντίθετη μέθοδος που χρησιμοποιείται για την επιλογή, τον εξοπλισμό και την εκπαίδευση της πλειοψηφίας των μονάδων εγγύς μάχης και των ηγετών τους. Δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε γιατί οι Ηνωμένες Πολιτείες επενδύουν τόσο πολύ στα αεροσκάφη τους. Αλλά γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο ότι είναι ηθικά και στρατηγικά απαράδεκτο να ξοδεύουμε τόσο λίγα στις αμερικανικές δυνάμεις πεζικού, ειδικά όταν οι πεζοναύτες πεζικάριοι πέθαιναν σε αναλογία σχεδόν 1 προς 1 μέσα στα κτίρια της Φαλούτζα το 2004. Υπάρχουν πολλά πράγματα που πρέπει να αλλάξουν, αλλά στην κορυφή της λίστας θα πρέπει να είναι η δημιουργία σχολής ηγετών εγγύς μάχης ισοδύναμης με το Top Gun, την Red Flag ή την εξάμηνη σχολή όπλων της Πολεμικής Αεροπορίας ή με το μάθημα εκπαιδευτών όπλων τακτικής του MAWTS-1. Αυτό θα βοηθήσει να διασφαλιστεί, σύμφωνα με τον αρχηγό του γενικού επιτελείου ότι η Αμερική “ποτέ δεν θα στείλει τους άνδρες και τις γυναίκες μας σε δίκαιη μάχη”.
Ώρα για ένα Διακλαδικό Κέντρο Εκπαίδευσης ηγετών
Η πρωταρχική αποστολή αυτού του κέντρου θα πρέπει να είναι η πιστοποίηση των διακλαδικών ηγετών εγγύς μάχης των ΗΠΑ. Αυτό μπορεί να γίνει παρέχοντας ετησίως τρεις τάξεις πιστοποίησης 14 εβδομάδων. Αυτό το χρονικό διάστημα είναι ελαφρώς μεγαλύτερο από το Top Gun και σχεδόν το ήμισυ της διάρκειας της Σχολής της Π.Α. Για να εξασφαλιστεί επαρκής ικανότητα για όλους του κλάδους και βασικούς συμμάχους (ΣΣ: ΝΑΤΟ, κτλ) κάθε μάθημα θα πρέπει να έχει προβλέψει για 450 σπουδαστές, οι οποίοι, μετά την αποφοίτησή τους, θα επιστρέψουν για να ηγηθούν τις προκαθορισμένες μονάδες τους για περίοδο όχι μικρότερη των δύο ετών. Η δευτερεύουσα αποστολή του κέντρου θα είναι η διεξαγωγή διακλαδικών προσπαθειών πειραματισμού στην εγγύς μάχη. Αυτές οι προσπάθειες πειραματισμού μπορούν να λαμβάνουν χώρα κατά τη διάρκεια των μαθημάτων ή στις χρονικές περιόδους μεταξύ των τάξεων.
Ο στρατηγός διοικητής του κέντρου θα πρέπει να είναι η επόμενη μετάθεση του διοικητή της Joint Command Special Operations (JSOC). Η προσέλκυση αυτού του επιπέδου εμπειρίας στην αποστολή γίνεται ολοένα και πιο κρίσιμη, καθώς ο αμερικανός Υπουργός Άμυνας συνεχίζει να τονίζει την ανάγκη για μονάδες εγγύς μάχης πεζοναυτών και στρατού για εκτέλεση αποστολών που κατά κανόνα θεωρούνται ότι εμπίπτουν στον τομέα των ειδικών επιχειρήσεων. Οι εκπαιδευτές θα πρέπει να αποτελούνται από τους πιο ικανούς και επιτυχημένους, υπαξιωματικούς ηγέτες εγγύς μάχης, από τις JSOC, SOCOM, των πεζοναυτών, του στρατού και των κοντινότερων συμμάχων της Αμερικής. Ελίτ πολιτικό προσωπικό θα υποστηρίξει με τη λειτουργία κέντρου φυσικής κατάστασης και υγείας, καθώς και στην προσομοίωση, στην κατασκευή ειδικού εξοπλισμού και στις εγκαταστάσεις πειραματισμού.
Το Fort Bliss στο Τέξας θα ήταν η βέλτιστη θέση για να μπορέσουν οι ηγέτες εγγύς μάχης να αποκτήσουν τη μέγιστη δυνατή ικανότητα χρήσης ζωντανών πυρομαχικών, μεταξύ άλλων από διακλαδικές πλατφόρμες βολής μεγάλων αποστάσεων. Το Fort Bliss δίνει επίσης τη δυνατότητα στους ηγέτες εγγύς μάχης να εκπαιδευτούν στον Πληροφοριακό πόλεμο για να υποστηρίξουν τις μονάδες τους. Εξίσου σημαντικό, το Fort Bliss είναι η έδρα της Ακαδημίας, παγκόσμιας κλάσης, Sergeant Major του Στρατού. Οι κορυφαίοι υπαξιωματικοί φοιτούν στην Ακαδημία και μπορούν να προσφέρουν αμέτρητα οφέλη στην ανάπτυξη της μελλοντικής εθνικής δύναμης εγγύς μάχης.
Το κέντρο θα πρέπει να περιλαμβάνει μια μονάδα εκπαίδευσης παγκόσμιας κλάσης η οποία θα περιλαμβάνει πρόγραμμα φυσικής κατάστασης και υγείας παρόμοιο με τα αθλητικά προγράμματα των ελίτ ομάδων του αμερικανικού ποδοσφαίρου. Θα πρέπει επίσης να διαθέτει ένα ενισχυμένο και διευρυμένο, εργαστήριο προσομοίωσης πεζικού χιλιάδων τετραγωνικών μέτρων. Αυτή η εγκατάσταση προσομοίωσης θα πρέπει να μεταφέρει το “εργοστάσιο τομάτας” (ΣΣ: κέντρο εκπαίδευσης τυφεκιοφόρων των Πεζοναυτών) του Camp Pendleton και τα μοντέλα τακτικών αποφάσεων σε ένα εντελώς νέο επίπεδο: Σκεφτείτε το “εργοστάσιο τομάτας” με στεροειδή. Επιπλέον, το κέντρο θα πρέπει να συνδυάσει όπλα σε αστικές και υπόγειες εγκαταστάσεις, παρόμοιες με τη βάση των πεζοναυτών Range 230 και Range 220, καθώς και μια τεχνητά δημιουργημένη περιοχή κατάρτισης ζούγκλας. Το συγκρότημα θα πρέπει επίσης να περιλαμβάνει ένα εργαστήριο παρασκευής ειδικού εξοπλισμού (ΣΣ: ΜΕΑ) με βάση τα σχέδια που χρησιμοποιεί το ISIL, αλλά όπως θα υπάρχουν σε δέκα χρόνια. Αυτό το εργαστήριο θα πρέπει να αποτελεί μέρος του εργαστηρίου πειραματισμού διακλαδικών δυνάμεων εγγύς μάχης. Και η έδρα θα πρέπει να έχει υπο τις διαταγές της το Εκπαιδευτικό Κέντρο Mountain Warfare στο Bridgeport της Καλιφόρνια, όπου κάθε τάξη θα διεξάγει τρεις εβδομάδες εκπαίδευσης σε βουνό και κρύο καιρό.
Ο σχεδιασμός του προγράμματος θα μπορούσε να ακολουθήσει τις εξής 5 φάσεις:
Φάση Πρώτη: Θεμελίωση Βασικών Αρχών (4 εβδομάδες αρχικά και σε συνέχεια μέσα στο μάθημα με προσέγγιση: εκπαίδευσε τον εκπαιδευτή)
- Γυμναστική και διατροφή όπως οι αθλητές του (αμερικανικού) ποδοσφαίρου
- Αυτοάμυνα – πολεμικές τέχνες
- Εκπαίδευση στο πως θα εκπαιδεύσουν τις ομάδες τους
- Πως δουλεύει ο εγκέφαλος στο πάρσιμο αποφάσεων κάτω απο έντονο στρες
- Άνθρωποι και επιστήμη του φόνου
- Απειλές και δόγμα αυτών (κίνα, ρωσία, β κορέα, ιράν, αλ κάιντα, ισις κτλ)
- Σκοποβολή μέρα και νύχτα καθημερινά
- Διακλαδική διοίκηση, έλεγχος, επικοινωνίες, υπολογιστές, πληροφορίες, αναγνώριση και παρακολούθηση
- Διακλαδική εκμάθηση όπλων κινητικής (ΣΣ: ενέργειας)
- Διακλαδική εκμάθηση όπλων μη-κινητικής (ΣΣ: ενέργειας) ή πληροφοριακός πόλεμος
- Διακλαδική υποστήριξη επίθεσης – απο θάλασσα ξηρά και αέρα
- Εκμάθηση χρήσης μη επανδρωμένων μέσων
- Προσθετική δημιουργία επαφής στην μάχη (ΣΣ: Additive manufacturing impact on combat)
- Τακτική φροντίδα απωλειών μάχης
- Εξετάσεις πρώτης φάσης (φυσικής αγωγής, νοητικές, ψυχολογικές) – αν δεν τις περάσει κάποιος δεν προχωρά μετέπειτα
Φάση Δεύτερη: Θεμελίωση Αστικού Αγώνα (τρεις εβδομάδες με μέντορες απο την JSOC )
- Μαθήματα πάνω σε Μάχες: Monte Cassino (1944), Okinawa (1945), Seoul (1950), Hue (1968), Baghdad (2003), Najaf (2004), Fallujah (2004-2007), Ramadi (2004-2007), Al Qaim and Tal Afar (2005), Sadr City (2008), and Mosul (2017)
- Ογδόντα μικρές μονάδες, αντίπαλες για επαναλήψεις εξομοίωσης μάχης για κάθε σπουδαστή βασισμένες στις άνω μάχες, με πυρά
- Διακλαδικός πόλεμος και πόλεμος ειδικών επιχειρήσεων σε αστικό ιστό
- Εξετάσεις δεύτερης φάσης (φυσικής αγωγής, νοητικές, ψυχολογικές) – αν δεν τις περάσει κάποιος δεν προχωρά μετέπειτα.
Φάση Τρίτη: Θεμελίωση αγώνα σε πυκνή βλάστηση και ζούγκλα (τρεις εβδομάδες με μέντορες απο την JSOC)
- Μαθήματα πάνω σε Μάχες: Guadalcanal (1942), Normandy bocage (1944), Leyte (1944), Ia Drang Valley (1965), Binh Nghia (1966-1967), Cu Chi (1966-1967), Khe Sanh (1968), and Sangin (2010-2011)
- Ογδόντα μικρές μονάδες, αντίπαλες για επαναλήψεις εξομοίωσης μάχης για κάθε σπουδαστή βασισμένες στις άνω μάχες, με πυρά
- Διακλαδικός πόλεμος και πόλεμος ειδικών επιχειρήσεων σε αστικό ιστό
- Εξετάσεις τρίτης φάσης (φυσικής αγωγής, νοητικές, ψυχολογικές) – αν δεν τις περάσει κάποιος δεν προχωρά μετέπειτα.
Φάση Τέταρτη: Θεμελίωση αγώνα σε ορεινό έδαφος και ψύχος (τρεις εβδομάδες με μέντορες απο την JSOC στον Bridgeport της Καλιφόρνια)
- Μαθήματα πάνω σε Μάχες: Liri Valley (1944), Ardennes counter-offensive (1944-1945), Chosin Reservoir (1950), Khe Sanh (1968), Dong Ap Bia (1969), Shah-i-kot Valley (2002), Abbas Ghar (2005), Wanat (2008), Ganjgal (2009), and Kamdesh (2009)
- Ογδόντα μικρές μονάδες, αντίπαλες για επαναλήψεις εξομοίωσης μάχης για κάθε σπουδαστή βασισμένες στις άνω μάχες, με πυρά
- Διακλαδικός πόλεμος και πόλεμος ειδικών επιχειρήσεων σε αστικό ιστό
- Εξετάσεις τέταρτης φάσης (φυσικής αγωγής, νοητικές, ψυχολογικές) – αν δεν τις περάσει κάποιος δεν προχωρά μετέπειτα.
Φάση Πέμπτη: Εβδομάδα πιστοποίησης και τελετή αποφοίτησης (μια εβδομάδα με μέντορες απο την JSOC)
- Κάθε σπουδαστής θα πρέπει να περάσει μια τελική ολοκληρωμένη σωματική, ψυχική και ψυχολογική εξέταση για να λάβει πιστοποίηση ως ηγέτης εγγύς μάχης των Η.Π.Α. Οι απόφοιτοι θα έχουν ειδική αναγνώριση στους φακέλους τους, προτεραιότητα προαγωγής και εξτρά επίδομα ηγέτη εγγύς μάχης.
Η δημιουργία ενός διακλαδικού εκπαιδευτικού κέντρου εγγύς μάχης που θα έχει πρόσβαση σε εγκαταστάσεις παγκόσμιας κλάσης όπως εκείνες που υπάρχουν για τους αθλητές των κλάδων στις βάσεις Fallon Naval Air Station, Nellis Air Force Base, και το αεροδρόμιο Yuma του σώματος πεζοναυτών είναι ένα μεγάλο ζωτικό βήμα που έχει καθυστερήσει. Αυτό το βήμα θα εξασφαλίσει ότι η πρόθεση του Gen. Dunford να μην στείλει ποτέ ξανά τις μονάδες εγγύς μάχης της Αμερικής σε μια δίκαιη μάχη πληρείται. Επιπλέον, σε ένα από τα πιο γρήγορα εναλλασσόμενα και πολύπλοκα περιβάλλοντα ασφάλειας που έχει συναντήσει ποτέ ο αμερικανικός στρατός, αυτό το βήμα θα εξασφαλίσει ότι οι εγγύς μονάδες μάχης της Αμερικής μπορούν να μαθαίνουν, να προσαρμόζουν και να μοιράζονται τις καλύτερες τακτικές, τεχνικές και διαδικασίες, για να κερδίζουν το πλεονέκτημα έναντι όλων των πιθανών αντιπάλων.
Η ηθική και στρατηγική επιταγή για το 0,02 τοις εκατό
Κλείστε τα μάτια σας και φανταστείτε ένα γήπεδο του NFL (ΣΣ: αμερικανικού ποδοσφαίρου) γεμάτο με άτομα ενθουσιασμένα να παρακολουθήσουν το Super Bowl. Τώρα φανταστείτε τα καθίσματα του σταδίου γεμάτα από προσωπικό εγγύς μάχης από στρατό, πεζοναύτες και SOCOM. Αυτό είναι το .02 τοις εκατό του πληθυσμού των ΗΠΑ στο οποίο έχουμε επικεντρωθεί σε αυτό το άρθρο. Αυτό είναι σωστό, από έναν πληθυσμό σχεδόν 330 εκατομμυρίων, το συνδυασμένο σύνολο όλων των αμερικανικών στελεχών εγγύς μάχης από όλες τις υπηρεσίες, μπορεί να χωρέσει σε οποιοδήποτε στάδιο του NFL. Αυτοί είναι οι Αμερικανοί πολεμιστές των οποίων οι προκάτοχοι είχαν περισσότερα από το 80% των θυμάτων απο τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο και οι οποίοι θα συνεχίσουν να υποφέρουν τις μεγαλύτερες απώλειες μάχης των Η.Π.Α., ενώ λαμβάνουν σταθερά μόνο ένα ελάχιστο ποσοστό αμυντικής χρηματοδότησης. Αυτό δηλαδή, αν δεν ληφθούν μέτρα τώρα. Έχει περάσει πάρα πολύ καιρός από το παρελθόν χωρίς να γίνει κάτι και πρέπει να διορθωθεί αυτό το λάθος. Η μελλοντική ασφάλεια των ΗΠΑ εξαρτάται από αυτούς.
Το άρθρο είναι ελεύθερη απόδοση του πρωτότυπου με τίτλο:
WHEN DAUNTLESS ISN’T ENOUGH: THE MORAL AND STRATEGIC IMPERATIVE TO FIX AMERICA’S CLOSE COMBAT UNITS
των ROBERT H. SCALES, SCOTT CUOMO, AND JEFF CUMMINGS JANUARY 23, 2018
Retired Major General Bob Scales is a former Commandant of the Army War College, an artilleryman and author of the book Scales on War: The Future of America’s Military at Risk, published by the Naval Institute Press.
Scott Cuomo is a Marine Infantry Officer and MAGTF Planner currently participating in the Commandant of the Marine Corps Strategist Program at Georgetown University.
Jeff Cummings is a Marine Infantry Officer and currently serves as a Military Faculty Advisor at The Expeditionary Warfare School, Marine Corps University.
