Σήμερα διεξάγονται βουλευτικές εκλογές – είναι η μέρα που ο κάθε πολίτης έχει την ευκαιρία να συνδιαμορφώσει το μέλλον της χώρας του. Όπως γνωρίζουν οι αναγνώστες και σχολιαστές μας, στην e-Amyna δε διστάζουμε να τοποθετηθούμε πολιτικά, όταν το απαιτούν οι περιστάσεις. Το 2015 είχαμε σταθεί κόντρα στο ρεύμα που έφερνε τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, δυσαρεστώντας μερικούς φίλους. Σήμερα, η εμπειρία της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έχει κάνει πολλούς Έλληνες σοφότερους.
Στα 4,5 χρόνια που πέρασαν, η ζημιά που προκάλεσε η απερχόμενη κυβέρνηση στην Ελλάδα ήταν σοβαρή, σε πολλούς τομείς.
Στον οικονομικό τομέα, η δήθεν «περήφανη διαπραγμάτευση» του πρώτου εξαμήνου του 2015 (για την οποία προτείνουμε σε όλους τους φίλους να διαβάσουν το βιβλίο «Η τελευταία μπλόφα») διέκοψε την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας που είχε επιτευχθεί το 2014, επέφερε τη φυγή δεκάδων δισεκατομμυρίων Ευρώ από τις ελληνικές τράπεζες, την επιβολή κεφαλαιακών ελέγχων, την εκμηδένιση της αξίας των μετοχών του ελληνικού Δημοσίου στις τράπεζες και εν τέλει το τρίτο μνημόνιο που προβλέπει μεταξύ άλλων τη δέσμευση της περιουσίας του ελληνικού Δημοσίου στο «Υπερταμείο» για 99 χρόνια. Η οικονομική πολιτική που ακολουθήθηκε στη συνέχεια βασίστηκε σε μια άτυπη συμφωνία κυβέρνησης και δανειστών, ότι η κυβέρνηση θα είχε το ελεύθερο να δομήσει ένα κομματικό κράτος με διορισμούς υπό τον όρο ότι θα επιτύγχανε τα συμφωνηθέντα πρωτογενή πλεονάσματα. Τόσο τα πλεονάσματα όσο και οι κομματικοί διορισμοί (αύξηση συμβασιούχων, μετακλητών κλπ. κατά περίπου 42.000 σε σύγκριση με το 2014) χρηματοδοτήθηκαν δια της υπερφορολόγησης, που στραγγαλίζει την οικονομία.
Στην εξωτερική πολιτική δεσπόζει ασφαλώς ως αρνητική εξέλιξη η Συμφωνία των Πρεσπών, με την οποία η Ελλάδα, όχι μόνο αποδέχθηκε το όνομα «Βόρεια Μακεδονία» για το γειτονικό κράτος, αλλά επιπλέον αναγνώρισε επισήμως «μακεδονική» γλώσσα και εθνότητα, που αποτελούν τα θεμέλια πάνω στα οποία μπορούν να βασιστούν πλέον και οι ισχυρισμοί περί «μακεδονικής» εθνικής μειονότητας εντός της Ελλάδας και η προβολή διεκδικήσεων επί των εδαφών της ελληνικής Μακεδονίας. Πρόσθετο όνειδος αποτέλεσε ο τρόπος με τον οποίο αντιμετώπισε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ τις αντιδράσεις του λαού για τη Συμφωνία των Πρεσπών, συκοφαντώντας όλους τους διαφωνούντες ως «ακροδεξιούς» και χρησιμοποιώντας άγρια κατασταλτικά μέτρα κατά των διαδηλώσεων (χημικά, προληπτικές προσαγωγές κλπ). Επίσης, άκρως επικίνδυνη ήταν η διακηρυγμένη πρόθεση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ να προβεί σε επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων μόνο στη δυτική Ελλάδα, που θα σήμαινε την αποδοχή της τουρκικής θέσης ότι στο Αιγαίο ισχύει ειδικό καθεστώς που δεν επιτρέπει την επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων – η εξέλιξη αυτή απετράπη λόγω της επίσπευσης των εκλογών,.
Υπήρξαν και θετικά στοιχεία στην εξωτερική πολιτική της απερχόμενης κυβέρνησης, κυρίως ως αποτέλεσμα εξωτερικών παραγόντων που έκαμψαν τις ιδεολογικές αγκυλώσεις της. Η εμβάθυνση της στρατηγικής σχέσης με τις ΗΠΑ προέκυψε κυρίως ως επακόλουθο του ρήγματος που επήλθε μεταξύ ΗΠΑ και Τουρκίας λόγω διαφορετικών στρατηγικών προτεραιοτήτων στη Συρία. Επίσης, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ συνέχισε τη στρατηγική προσέγγισης με το Ισραήλ, την οποία είχαν ακολουθήσει όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις από το 2010. Ωστόσο, η ελληνική πολιτική σε σχέση με τους υδρογονάνθρακες της Μεσογείου υπήρξε φοβική. Σε μια περίοδο κατά την οποία η Κυπριακή Δημοκρατία προχώρησε με άλματα (χορήγηση αδειών στα τεμάχια 6, 8 και 10, συμφωνία με την Αίγυπτο για την μεταφορά του αερίου του κοιτάσματος Αφροδίτη στα κέντρα υγροποίησης της Αιγύπτου, αναθεώρηση σύμβασης με Noble/Shell/Delek για το κοίτασμα Αφροδίτη, ανακάλυψη κοιτασμάτων «Καλυψώ» και «Γλαύκος», γεωτρήσεις EXXON-Mobil), η Ελλάδα αδράνησε. Μόλις κατά την προεκλογική περίοδο προχώρησε η καθυστερούμενη επί 2,5 χρόνια σύμβαση για έρευνες δυτικά και νοτιοδυτικά της Κρήτης, ενώ δεν έχει προχωρήσει η εκκρεμής από το 2014 προκήρυξη για τα κρίσιμα οικόπεδα 15 και 20 ανατολικά της Κρήτης.
Στον τομέα της εθνικής άμυνας, η απερχόμενη κυβέρνηση έκανε πράξη τη γνωστή φράση του στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ Γ. Μπαλάφα, σε συζήτηση για τις αμυντικές δαπάνες, «με την Τουρκία θα το ρισκάρουμε». Η χρηματοδότηση των Ενόπλων Δυνάμεων, ήδη συρρικνωμένη λόγω της κρίσης, επλήγη και από το φαινόμενο των «μεταβιβαστικών πληρωμών» προς άλλα υπουργεία για επιδόματα, κοινωνικές και ασφαλιστικές παροχές κλπ., με αποτέλεσμα να πληρώνονται για την εθνική άμυνα πολύ χαμηλότερα κονδύλια από τα δεσμευόμενα στον προϋπολογισμό. Τα λίγα εξοπλιστικά προγράμματα που δρομολογήθηκαν είχαν ως κοινό χαρακτηριστικό την εύνοια προς μια συγκεκριμένη εταιρία, με αποτέλεσμα να συνυπάρχουν προγράμματα άκρως αναγκαία (εκσυγχρονισμός αεροσκαφών F-16) με προγράμματα χαμηλής χρησιμότητας αλλά υψηλού κόστους (επανενεργοποίηση αεροσκαφών Ρ-3, αγορά ελικοπτέρων MH-60). Η ολοκλήρωση της προμήθειας των ελικοπτέρων ΟΗ-58 Kiowa αποτέλεσε ευχάριστη εξέλιξη, την οποία αξίζουν να πιστωθούν όσοι προώθησαν παρά τις δυσκολίες. Ωστόσο αυτή ήταν μια σταγόνα στον ωκεανό των εκκρεμοτήτων, καθώς ελάχιστα από τα 42 άκρως αναγκαία προγράμματα που είχαν εγκριθεί από τη Βουλή το 2014 υλοποιήθηκαν. Στα μη υλοποιηθέντα προγράμματα περιλαμβάνονται ενδεικτικά η υποστήριξη των αεροσκαφών Mirage 2000 και των ελικοπτέρων ΝΗ-90, ο εκσυγχρονισμός των τεσσάρων φρεγατών τύπου ΜΕΚΟ-200ΗΝ, η προμήθεια τορπιλών βαρέος τύπου για τα υποβρύχια τύπου 214, η παραλαβή μεταχειρισμένων MLRS και οχημάτων HEMTT από τις ΗΠΑ, κλπ. Συνολικά, η απερχόμενη κυβέρνηση παραδίδει τις Ένοπλες Δυνάμεις σε προβληματική κατάσταση από πλευράς διαθεσιμότητας κύριου υλικού.
Επιπλέον, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ προκάλεσε ένα τεράστιο πρόβλημα που έχει επιπτώσεις στην εθνική ασφάλεια, με την αλλαγή της μεταναστευτικής πολιτικής. Η οδηγία του Μαρτίου 2015 προς τις αστυνομικές αρχές να μην κρατούνται οι λαθρομετανάστες, το άνοιγμα των κλειστών δομών τύπου Αμυγδαλέζας και η ανοχή στη διέλευση από τους μετανάστες των βόρειων ελληνικών συνόρων προς την Ευρώπη («λιάζονται και έπειτα εξαφανίζονται»), προκάλεσαν ένα τεράστιο μεταναστευτικό κύμα που διήρκεσε επί περίπου 1 έτος. Όταν οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες έκλεισαν τα σύνορά τους και διαπραγματεύτηκαν ερήμην της Ελλάδας τη συμφωνία του Μαρτίου 2016 με την Τουρκία, πολλές χιλιάδες μετανάστες παρέμειναν στα ελληνικά hot spots, δημιουργώντας σειρά προβλημάτων, μεταξύ των οποίων και προβλήματα ασφαλείας σε γειτονικά στρατόπεδα και υποδομές.
Η κυβέρνηση Τσίπρα πρέπει επιτέλους να φύγει από την εξουσία. Η προφανέστερη, αλλά όχι μόνη, επιλογή προς την κατεύθυνση αυτή είναι η ψήφος στη Νέα Δημοκρατία. Η αλήθεια είναι ότι έχουμε επιφυλάξεις ως προς την προσήλωση ορισμένων προσώπων του ηγετικού πυρήνα της στην έννοια του εθνικού συμφέροντος (ο διεθνισμός δεν είναι μόνο αριστερός: υπάρχει και η «κοσμοπολίτικη» δεξιά εκδοχή του). Επιπλέον, η νίκη της ΝΔ στις επόμενες εκλογές δεν αρκεί για την ανόρθωση της Ελλάδας. Εξ ίσου απαραίτητη προϋπόθεση είναι η διαμόρφωση ενός σοβαρού κεντροαριστερού πολιτικού σχηματισμού που θα ματαιώσει τα σχέδια του Α. Τσίπρα για κυριαρχία στον κεντροαριστερό χώρο και θα επισπεύσει την επάνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην περιοχή του 3%, όπως ταιριάζει σε ένα κόμμα που πρεσβεύει ότι «η θάλασσα δεν έχει σύνορα» και ότι «με την Τουρκία θα το ρισκάρουμε». Επιπλέον υπάρχουν και άλλα μικρότερα κόμματα, που θα άξιζαν υπό άλλες συνθήκες μια ευκαιρία.
Ωστόσο, το άμεσο ζητούμενο είναι η απαλλαγή της Ελλάδας από την επικίνδυνη κυβέρνηση του Α. Τσίπρα. Επιπλέον, δεδομένων των προβλέψεων της εκλογικής νομοθεσίας, έχει σημασία η επίτευξη αυτοδυναμίας από το πρώτο κόμμα για να αποφευχθεί το ενδεχόμενο διαδοχικών εκλογών με σύστημα απλής αναλογικής, που θα οδηγούσαν τη χώρα σε ακυβερνησία. Ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα μπορούσε να αποδειχθεί καταστροφικό, δεδομένης της διαχρονικής τάσης της Τουρκίας να εκμεταλλεύεται περιόδους αστάθειας στην ελληνική πολιτική σκηνή (αναλυτικά εδώ). Η 8η Ιουλίου 2019 πρέπει να βρει την Ελλάδα, όχι απλώς απαλλαγμένη από την κυβέρνηση Τσίπρα, αλλά και με μια νέα, σταθερή κυβέρνηση που θα αναλάβει αμέσως τις τύχες της χώρας.
Καλή ψήφο.
