Οι εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο θα διεξαχθούν σε λιγότερο από μια εβδομάδα – είναι η ώρα να εκφράσουμε την άποψή μας. Όπως είναι γνωστό στους αναγνώστες μας, στα 15 περίπου χρόνια διαδικτυακής παρουσίας μας τοποθετούμαστε με αποκλειστικό γνώμονα το εθνικό συμφέρον. Με αυτό το γνώμονα, έχουμε στηρίξει σε γενικές γραμμές τα τελευταία χρόνια (ασκώντας και κριτική όπου χρειαζόταν) τη Νέα Δημοκρατία, θεωρώντας ότι ήταν η καλύτερη από τις διαθέσιμες επιλογές για τη διακυβέρνηση της χώρας, και στον τομέα της εθνικής άμυνας και ασφάλειας. Όμως οι λόγοι για την στήριξη της ΝΔ δεν συντρέχουν στις Ευρωεκλογές του 2024.
Η στήριξή μας προς τη ΝΔ βασίστηκε το 2015 στην ανάγκη αποτροπής μιας καταστροφικής διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, το 2019 στην ανάγκη απαλλαγής της Ελλάδας από αυτήν, και το 2023 στην επιβράβευση της πολιτικής που άσκησε η κυβέρνηση Μητσοτάκη στους τομείς της εξωτερικής πολιτικής και της εθνικής άμυνας, με την ευρεία έννοια του όρου. Η πολιτική αυτή μεταξύ 2019-2023 περιλάμβανε κυρίως:
(α) ένα σημαντικό πρόγραμμα ανάταξης των Ενόπλων Δυνάμεων από την παρακμή που είχε προκαλέσει η υποχρηματοδότηση της προηγούμενης δεκαπενταετίας. Το πρόγραμμα αυτό, πέρα από εμβληματικές αγορές εξοπλισμού (όπως τα μαχητικά αεροσκάφη Ραφάλ και οι φρεγάτες FDI), περιέλαβε περίπου 1,5 δις Ευρώ για υπογεγραμμένες συμβάσεις συντήρησης και υποστήριξης οπλικών συστημάτων καθώς και την αύξηση του προσωπικού των Ενόπλων Δυνάμεων με αύξηση των εισακτέων στις παραγωγικές σχολές των ΕΔ, πρόσληψη νέων ΕΠΟΠ και αύξηση (έστω μικρή) της διάρκειας της στρατιωτικής θητείας.
(β) σθεναρή εξωτερική πολιτική έναντι της Τουρκίας, που περιλάμβανε τη στρατιωτική αποτροπή (ιδίως με την περίφημη δήλωση του τότε Α/ΓΕΕΘΑ Στρατηγού Κ. Φλώρου ότι “δεν υπάρχει σημειακή κρίση”), την εξισορρόπηση της τουρκικής απειλής με ενίσχυση υφισταμένων συμμαχιών (Γαλλία, Ισραήλ) και καλλιέργεια νέων (Σ. Αραβία, Ην. Αραβικά Εμιράτα, Ινδία), καθώς και την αξιοποίηση της ελληνικής ομογένειας (βλ. εκστρατείες κατά της απόκτησης μαχητικών F-35 και F-16 από την Τουρκία).
(γ) πολιτική περιορισμού της λαθρομετανάστευσης με κατάλληλα μέτρα, όπως η δημιουργία κλειστών κέντρων ταυτοποίησης, η επέκταση του φράχτη στον Έβρο και η παροχή κατάλληλων διαταγών στο Λιμενικό Σώμα. Εμβληματική ήταν η αντιμετώπιση της απόπειρας υβριδικής εισβολής το Μάρτιο του 2020. Και η κάθετη μείωση των ροών παράνομων μεταναστών επιβεβαίωσε την ορθότητα της νέας (τότε) κυβερνητικής πολιτικής.
Δυστυχώς, μετά τη νίκη της Νέας Δημοκρατίας στις εκλογές του 2023, οι πολιτικές της κυβέρνησης στους τομείς αυτούς άλλαξαν. Ειδικότερα:
(α) Στο θέμα της ανάταξης των Ενόπλων Δυνάμεων παρατηρείται αρρυθμία, αν όχι οπισθοδρόμηση. Η αλλαγή ηγεσίας στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας και το “ευήκοον ους” που έτεινε ο πρωθυπουργός σε ενδοκυβερνητικές φωνές υπέρ του περιορισμού των δαπανών, οδήγησαν σε εγκατάλειψη σημαντικών εξοπλιστικών προγραμμάτων, ενώ ως προπέτασμα καπνού προβάλλονται κενές μεγαλοστομίες όπως “επαναπροτεραιοποίηση”, “ατζέντα 2030” κλπ. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο υπουργός Εθνικής Άμυνας Ν. Δένδιας περηφανεύτηκε (!) πρόσφατα στη Βουλή ότι δεν έχει υπογράψει κανένα πρόγραμμα, σχεδόν ένα χρόνο μετά την ανάληψη του υπουργείου. Αλλά την τελική ευθύνη των κυβερνητικών αποφάσεων τη φέρει ο πρωθυπουργός – και ο πρωθυπουργός δίνει πια την εντύπωση “δώσαμε, δώσαμε”… ενώ η άμυνα της χώρας έναντι της τουρκικής απειλής απαιτεί συνεχή και συνεπή προσπάθεια.
(β) Ακόμα ανησυχητικότερο είναι ότι έχει αλλάξει η ίδια η στάση της κυβέρνησης έναντι της τουρκικής απειλής: από τις δόκιμες πολιτικές της στρατιωτικής αποτροπής και της διπλωματικής εξισορρόπησης που εφαρμόστηκαν το 2019-2023, περάσαμε αιφνιδίως στην αντίληψη ότι βασικός στόχος είναι η …αποφυγή κρίσεων. Η αντίληψη αυτή, που εκφράζεται κυρίως από τον υπουργό Εξωτερικών Γ. Γεραπετρίτη, είναι η πεμπτουσία της πολιτικής του κατευνασμού, που έχει ιστορικά αποδειχθεί ότι αποθρασύνει κάθε επιθετικό αντίπαλο, γεννώντας του κίνητρο να πιέσει τον …ειρηνόφιλο γείτονα. Και έχει ήδη το κόστος της, καθώς:
– η Ελλάδα έχει αποδεχθεί τη μετατροπή των ελληνοτουρκικών “διερευνητικών επαφών” σε πολιτικό διάλογο εφ’ όλης της ύλης, για πρώτη φορά τις τελευταίες δεκαετίες,
– η έξωθεν καλή μαρτυρία που έδωσε η Αθήνα στην Άγκυρα με την αποκατάσταση του διμερούς διαλόγου αξιοποιήθηκε για την έγκριση της προμήθειας νέων F-16 για την Τουρκία από τις ΗΠΑ, ακυρώνοντας τις αντιδράσεις της ελληνικής ομογένειας,
– η πρόβλεψη της “Διακήρυξης των Αθηνών” περί αποφυγής μονομερών ενεργειών αξιοποιήθηκε ήδη από την Άγκυρα για να διατυπώσει αντιρρήσεις στη δημιουργία θαλάσσιων πάρκων από την Ελλάδα,
– η Άγκυρα, κατά τη δοκιμασμένη της μέθοδο, έχει αρχίσει να δοκιμάζει τις ελληνικές αντοχές, μετατρέποντας τη Μονή της Χώρας σε τζαμί μια βδομάδα πριν τη συνάντηση Ερντογάν – Μητσοτάκη, δημοσιεύοντας συνέντευξη του ψευδομουφτή Ξάνθης στο κρατικό πρακτορείο ειδήσεων τη μέρα της συνάντησης και ξαναρχίζοντας τις παραβάσεις του FIR Αθηνών τρεις μέρες μετά τη συνάντηση.
Αυτό είναι το κόστος της επανόδου στην πολιτική κατευνασμού της Τουρκίας – ως τώρα…
(γ) στον τομέα της αντιμετώπισης της λαθρομετανάστευσης, η αλλαγή πολιτικής ήταν επίσης εμφανής, με πρώτη ένδειξη την τοποθέτηση του Χ. Στυλιανίδη στη θέση του υπουργού Ναυτιλίας και την αλλαγή του χειρισμού θαλάσσιων περιστατικών από το Λιμενικό. Το καίριο λάθος της κυβέρνησης όμως ήταν η νομοθετική πρωτοβουλία του υπουργού Μετανάστευσης Δ. Καιρίδη για τη νομιμοποίηση δεκάδων χιλιάδων παράνομων μεταναστών, που έδωσε το λάθος μήνυμα προς τους επίδοξους μελλοντικούς μιμητές τους. Τα αποτελέσματα της νέας κυβερνητικής πολιτικής δεν άργησαν να φανούν: σύμφωνα με τα στοιχεία του ίδιου του υπουργείου Μετανάστευσης, οι συνολικές αφίξεις παράνομων μεταναστών στην Ελλάδα το τελευταίο δωδεκάμηνο (Μάιος 2023-Απρίλιος 2024) ήταν 53.070, αυξημένες κατά 183% σε σύγκριση με τις 18.746 αφίξεις παράνομων μεταναστών του προηγούμενου δωδεκαμήνου (Μάιος 2022-Απρίλιος 2023).
Την αρνητική εικόνα συμπληρώνει η φοβική στάση της ελληνικής κυβέρνησης έναντι της Αλβανίας. Στην υπόθεση Μπελέρη ο Ελληνισμός υπέστη μια μεγάλη ήττα, καθώς η χαλκευμένη καταδίκη του και η αποτροπή της ορκωμοσίας του ως δημάρχου αφήνει τον ελληνικό πληθυσμό της Χειμάρρας εκτεθειμένο στην πολιτική της αλβανικής κυβέρνησης με στόχο την αρπαγή των ελληνικών περιουσιών. Η ελληνική κυβέρνηση είχε ένα σημαντικό όπλο για να πιέσει την κυβέρνηση Ράμα: το βέτο στην αποστολή επιστολής ενταξιακών διαπραγματεύσεων από την ΕΕ στην Αλβανία (που απαιτεί ομοφωνία των κρατών – μελών). Η κυβέρνηση Μητσοτάκη απεμπόλησε το βέτο (προφανώς κατόπιν εισήγησης της ηγεσίας του υπουργείου Εξωτερικών και λόγω διεθνών πιέσεων), η επιστολή έναρξης ενταξιακών διαπραγματεύσεων εστάλη στην Αλβανία, ενώ ο Μπελέρης καταδικάστηκε οριστικά. Μπροστά σε όλα αυτά, η συμπερίληψη του Φ. Μπελέρη στο ευρωψηφοδέλτιο της Ν. Δημοκρατίας μοιάζει περισσότερο με έναν κυνικό πολιτικό χειρισμό που αποσκοπεί στην άμβλυνση των αντιδράσεων, παρά με κίνηση ανάδειξης των προβλημάτων της ελληνικής μειονότητας της Β. Ηπείρου (εννοείται βέβαια ότι, για όσους ψηφίσουν τη Νέα Δημοκρατία, η ψήφος στον Φ. Μπελέρη είναι προτιμότερη από την ψήφο σε “πολιτικά τζάκια”).
Επομένως, ο απολογισμός του πρώτου έτους της δεύτερης τετραετίας Μητσοτάκη, και ιδίως των πολιτικών ηγεσιών των κρίσιμων υπουργείων Εξωτερικών, Εθνικής Άμυνας, Ναυτιλίας και Μετανάστευσης, είναι αρνητικός. Δεν συνηθίζουμε τις κινδυνολογίες και τις εικασίες τύπου “Πρέσπες του Αιγαίου”: όπως κάναμε και το 2023, τοποθετούμαστε αξιολογώντας τα πεπραγμένα. Το 2023 ο απολογισμός ήταν θετικός – σήμερα είναι αρνητικός. Θεωρούμε λοιπόν ότι είναι αναγκαίο ένα εκλογικό “καμπανάκι”: η στροφή της κυβέρνησης Μητσοτάκη μετά τις εκλογές του 2023 πρέπει να αποδοκιμαστεί στις Ευρωεκλογές, με μια σαφή μείωση του εκλογικού ποσοστού της Νέας Δημοκρατίας.
Πιστεύουμε ότι μια τέτοια εκλογική αποδοκιμασία μπορεί να επαναφέρει την κυβέρνηση Μητσοτάκη στην πολιτική της τετραετίας 2019-2023, κάτι που θα ωφελήσει πρωτίστως τη χώρα αλλά και το ίδιο το κυβερνών κόμμα. Η απόλυτη πολιτική κυριαρχία και η ανεξέλεγκτη εξουσία οδηγούν σε λάθη, όπως είχαμε εγκαίρως προειδοποιήσει. Και παρά τους ισχυρισμούς κυβερνητικών κύκλων, δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος πολιτικής αστάθειας από μια τέτοια πολιτική αποδοκιμασία της κυβέρνησης, καθώς η κυβερνητική πλειοψηφία στη Βουλή είναι στέρεη. Αντιθέτως, κίνδυνος για τη χώρα υπάρχει αν επιβραβευτεί εκλογικά η στροφή της κυβέρνησης μετά το 2023, οπότε θα έχει μπροστά της μια πλήρη τριετία για να συνεχίσει τις ίδιες πολιτικές που ασκεί τον τελευταίο χρόνο.
Όμως, θα ρωτήσετε, ποια είναι η εναλλακτική πολιτική πρόταση που θα μπορούσε να επιλέξει κανείς;
Ας ξεκινήσουμε θυμίζοντας ότι οι εκλογές της 9ης Ιουνίου είναι εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, δηλαδή για ένα πολιτικό όργανο όπου λαμβάνονται πολύ σοβαρές αποφάσεις για το μέλλον της Ευρώπης, αλλά και για τα συμφέροντα των κρατών – μελών της. Εκτός της πολιτικής ταυτότητας, είναι κρίσιμη η ατομική ποιότητα των ευρωβουλευτών κάθε χώρας και η διάθεσή τους να υπερασπιστούν τα συμφέροντά της.
Οι Έλληνες ευρωβουλευτές της πενταετίας 2019-2024 υπήρξαν, στη συντριπτική πλειοψηφία τους, απογοητευτικοί. Είναι χαρακτηριστικό ότι πέντε από αυτούς (επί συνόλου 21, δηλαδή ποσοστό σχεδόν 25%) βρέθηκαν κατηγορούμενοι για αδικήματα που οδήγησαν στην άρση της ασυλίας τους, και ορισμένα ήταν τόσο σοβαρά ώστε έκαναν την Ελλάδα πρωτοσέλιδο… Στη συνολική βαθμολογία των ευρωβουλευτών , η πρώτη Ελληνίδα εμφανίζεται στην 112η θέση, ενώ 15 από τους 21 βρίσκονται κάτω από τη μέση της βαθμολογίας, και ο μέσος όρος κατάταξής τους είναι η θέση 465 επί συνόλου 705 ευρωβουλευτών. Η συμμετοχή τους στη συζήτηση και ρύθμιση θεμάτων ευρύτερου ευρωπαϊκού ενδιαφέροντος ήταν υποτυπώδης, ενώ η συνεισφορά τους στην υπεράσπιση των ελληνικών συμφερόντων πενιχρή. Είναι χαρακτηριστικό ότι στη συζήτηση της 12ης Ιουλίου 2023 για το ναυάγιο της Πύλου, τα ελληνικά συμφέροντα υπερασπίστηκε μόνο μία ευρωβουλευτής, τρεις αντιπολιτευόμενοι επέρριψαν ευθύνη στην Ελλάδα μιλώντας για “έγκλημα” κλπ., ενώ οι εκπρόσωποι δήθεν πατριωτικών κομμάτων (Χρυσή Αυγή, Ελληνική Λύση) δεν συμμετείχαν καν.
Είναι καιρός λοιπόν να αρχίσουμε να επιλέγουμε προσεκτικά τους ευρωβουλευτές μας, τόσο με πολιτικά όσο και με ατομικά κριτήρια. Είναι καιρός να δούμε πέρα από το κριτήριο της αναγνωρισιμότητας, που φέρνει στα ψηφοδέλτια ποδοσφαιριστές, μπασκετμπολίστες, μοντέλες, ηθοποιούς, και κάθε είδους “τηλεπερσόνες” με μηδαμινό υπόβαθρο – γιατί τα αποτελέσματα τέτοιων επιλογών τα έχουμε δει. Είναι καιρός να στείλουμε στο Ευρωκοινοβούλιο Έλληνες που η διαδρομή τους δείχνει ότι θα τιμήσουν το αξίωμά τους και θα υποστηρίξουν τα εθνικά συμφέροντα.
Ξεχωρίσαμε λοιπόν και προτείνουμε υποψήφιους ευρωβουλευτές που η προσωπική και πολιτική διαδρομή τους έχει ήδη δώσει δείγματα ουσιαστικής προσφοράς σε θέματα εθνικού ενδιαφέροντος. Τους επιλέξαμε από διαφορετικούς πολιτικούς χώρους, με το σκεπτικό ότι αυτοί οι πολιτικοί χώροι είναι οι σοβαρότερες εναλλακτικές επιλογές αν επιθυμεί κάποιος να αποδοκιμάσει την κυβέρνηση Μητσοτάκη για τους λόγους που προαναφέραμε.
Από το ψηφοδέλτιο του ΠΑΣΟΚ ξεχωρίζουμε τον καθηγητή Γιάννη Μανιάτη, πρώην υπουργό Ενέργειας, Περιβάλλοντος και Κλιματικής Αλλαγής, ο οποίος έχει συνδέσει το όνομά του με την πρώτη προσπάθεια αξιοποίησης των ελληνικών υδρογονανθράκων, που ξεκίνησε με το νόμο 4001/2011 (που μεταξύ άλλων ενσωμάτωσε στο ελληνικό δίκαιο την αρχή της μέσης απόστασης για τον καθορισμό της ΑΟΖ) και έφτασε το 2014 στη δημοσίευση διεθνούς διαγωνισμού ερευνών για 20 θαλάσσια οικόπεδα στο Ιόνιο και νότια της Κρήτης. Επίσης, επί υπουργίας Μανιάτη (2013) η Ελλάδα πέτυχε να εντάξει για χρηματοδότηση στα διευρωπαϊκά ενεργειακά δίκτυα τον αγωγό φυσικού αερίου EASTMED και την υποθαλάσσια ηλεκτρική σύνδεση Ισραήλ-Κύπρου-Ελλάδας EUROASIA INTERCONNECTOR. Πιστεύουμε ότι στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ο κ. Μανιάτης θα μπορούσε να βοηθήσει στην προώθηση αυτών των έργων εθνικής σημασίας, αλλά και να έχει ουσιώδη γνώμη για το θέμα της ενεργειακής τροφοδοσίας και ασφάλειας της ΕΕ, που είναι από τα πιο φλέγοντα σήμερα.
Από το ψηφοδέλτιο της Νίκης ξεχωρίζουμε τον μαθηματικό Ανδρέα Σταλίδη, ο οποίος έχει αφήσει ένα πολυετές αποτύπωμα συνεπούς δράσης για τα εθνικά θέματα ως ιδρυτής και διαχειριστής της ιστοσελίδας “Αντίβαρο“. Ο Α. Σταλίδης υπήρξε από τους πρωτεργάτες των κινητοποιήσεων για το “Όχι στο Σχέδιο Ανάν” και για την απόσυρση του γνωστού σχολικού βιβλίου της Μ. Ρεπούση που υποβάθμιζε την καταστροφή της Σμύρνης σε “συνωστισμό” (2004-2007). Ασχολήθηκε επίσης εντατικά με το Μακεδονικό και την αντίκρουση της σκοπιανής προπαγάνδας, και είναι αντιπρόεδρος της “Επιτροπής Ελληνισμού” που καταγράφει συστηματικά τις παραβιάσεις της Συμφωνίας των Πρεσπών από πλευράς Σκοπίων, με στόχο την εκκίνηση της διαδικασίας καταγγελίας που προβλέπει η Συμφωνία. Διατηρούμε τους προβληματισμούς μας για τις σχέσεις της “Νίκης” με συγκεκριμένες μονές που θεωρούνται αγωγοί ρωσικής επιρροής, αλλά πιστεύουμε ότι ο Α. Σταλίδης (μόνιμος κάτοικος Αγγλίας για πάνω από 20 χρόνια) διαθέτει την αυτοτελή συγκρότηση που απαιτεί η σωστή εκπροσώπηση της Ελλάδας στην Ευρώπη. Σημειώνουμε επίσης, για όσους επιλέξουν το ψηφοδέλτιο της Νίκης, ότι σε αυτό συμπεριλαμβάνεται και ο Κώστας Κυριακού, θρυλική μορφή του βορειοηπειρωτικού αγώνα.
Θα μπορούσε κάποιος να μας αντιτάξει ότι το ΠΑΣΟΚ και η Νίκη είναι κόμματα με τα οποία έχουμε εκφράσει συχνά τις διαφωνίες μας. Αυτό είναι αλήθεια. Πρόσφατα επικρίναμε το ΠΑΣΟΚ για τη μη επιλογή υποψηφίου από τη Θράκη, και παλιότερα για εγκατάλειψη της πολιτικής Μανιάτη με την αντίδρασή του σε γεωτρήσεις. Ομοίως, πρόσφατα επικρίναμε στελέχη της Νίκης για δηλώσεις τους, με αστεία επιχειρήματα, κατά της κατασκευής του φράχτη στον Έβρο. Δεν ταυτιζόμαστε με τα κόμματα αυτά. Όμως:
1. Όπως είπαμε, το κεντρικό κριτήριο ψήφου για εμάς είναι το εθνικό συμφέρον. Στο θέμα αυτό υπάρχει μια διάκριση που διαπερνά το πολιτικό σύστημα οριζόντια και όχι κάθετα: σε αρκετά κόμματα (όχι σε όλα…) συνυπάρχουν “διεθνιστές” πολιτικοί με πολιτικούς που προτάσσουν το εθνικό συμφέρον. Θεωρούμε ότι οι κκ. Μανιάτης και Σταλίδης, στο κόμμα του ο καθένας, ανήκουν σε αυτούς που έχουν αποδείξει έμπρακτα ότι προτάσσουν το εθνικό συμφέρον και πρέπει να ενισχυθούν. Αντιστρόφως, θεωρούμε ότι ο πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης, παρά την καλή πρώτη τετραετία του, μετά την επανεκλογή του το 2023 επέλεξε να βασίζεται σε συνεργάτες που προτάσσουν τη “φιλία των λαών” και τους κενούς επαίνους του διεθνούς παράγοντα, αντί της μαχητικής διεκδίκησης των ελληνικών εθνικών συμφερόντων. Και πιστεύουμε ότι οι Ευρωεκλογές είναι μια ευκαιρία να αποδοκιμαστεί αυτή η στροφή.
2. Για την ποιότητα της ελληνικής πολιτικής ζωής, είναι σημαντικό να αποκατασταθεί η σοβαρή εκπροσώπηση των πολιτικών χώρων αριστερότερα και δεξιότερα του κυβερνώντος κόμματος. Παρά τις επιμέρους διαφωνίες μας με τα πολιτικά προγράμματα του ΠΑΣΟΚ και της Νίκης, είναι πολύ σοβαρότερα από τους ανταγωνιστές τους στους αντίστοιχους πολιτικούς χώρους, δηλαδή τον ΣΥΡΙΖΑ του Σ. Κασελάκη που έχει καταντήσει πολιτικός καρνάβαλος και την “Ελληνική Λύση” του Κ. Βελόπουλου, που πουλάει ρητορικό πατριωτισμό ενώ στην πράξη καταψηφίζει πατριωτικές επιλογές όπως τις συμβάσεις έρευνας -εκμετάλλευσης υδρογονανθράκων στην Κρήτη. Είναι επομένως ωφέλιμο για τη χώρα να ενισχυθούν το ΠΑΣΟΚ έναντι του ΣΥΡΙΖΑ, και η Νίκη έναντι της Ελληνικής Λύσης.
Τέλος, εννοείται ότι η αποχή, το λευκό και το άκυρο δεν είναι λύσεις, γιατί απλώς δυναμώνουν αυτούς που θα ψηφίσουν οι υπόλοιποι… Αν δεν συμφωνείτε με την ανάλυσή μας, ψηφίστε με βάση το δικό σας σκεπτικό – αλλά ψηφίστε.
Φίλες και φίλοι, στο χέρι μας είναι αν θα συνεχίσουμε να ψηφίζουμε “αναγνωρίσιμους” ή αν η Ελλάδα θα εκπροσωπηθεί στην Ευρωβουλή από ανθρώπους με γνώσεις και διάθεση να υπερασπιστούν τα εθνικά συμφέροντα. Επιλέξτε σοφά.
